Biuletyn Nr 11, marzec 2016

Maria Stypułkowska-Chojecka "Kama" (24.09.1926 - 5.2.2016).

5 lutego tego roku zmarła Maria Stypułkowska-Chojecka "Kama", uczestniczka zamachu na Franzu Kutscherze (tutaj, pośrodku zdjęcia z okresu Powstania Warszawskiego). "Kama" uczestniczyła w akcjach małego sabotażu i szeregu akcji likwidacyjnych. W czasie powstania przeszła szlak bojowy Parasola, była dwukrotnie ranna.

Działała m. in. w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej i w Związku Powstańców Warszawskich. Honorowy obywatel Warszawy, była członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi. 

Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Sympozja, wystawy, spotkania: Co się dzieje w Muzeum Powstania Warszawskiego, w Warszawie, w Polsce i na świecie.

17 marca 2016 roku o godzinie 17.30 w Galerii Kordegarda, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17 w Warszawie odbędzie się spotkanie promujące nową  serię wydawniczą Biblioteka Katyńska.
Idea serii Biblioteka Katyńska należy do Federacji Rodzin Katyńskich, a wydawcą jest Dział Edukacji Narodowego Centrum Kultury.
Prezentowane w serii książki mają przede wszystkim odpowiadać na pytania o Ofiary: Kim byli ci ludzie? Jaka była niegdysiejsza Rzeczpospolita, w której mieszkali ze swoimi rodzinami?
Jacy byli oni sami, zanim w 1939 roku stanęli naprzeciw Historii? Kogo zabrakło w polskich armiach II wojny światowej? Kogo zabrakło w Polsce powojennej? Co po nich zostało?
Pokazując ofiary Zbrodni Katyńskiej jako żywych ludzi, chcemy sprawić, aby konkretne osoby nie były anonimowe i odzyskały indywidualną twarz.

30 marca 2016 roku o godzinie 19:00 w Muzeum Powstania Warszawskiego. Muzyka pod Liberatorem. Koncert muzyki Romana Maciejewskiego Bohaterem kolejnego koncertu z cyklu Muzyka pod Liberatorem będzie Roman Maciejewski - wybitny polski kompozytor XX wieku. W jego dorobku kompozytorskim znajdziemy różnorodne utwory fortepianowe.

Widziane z krzesła Honorowego

Prezesa Andrzeja Targowskiego.

   Dzieci- ich a my dziś w nieustającym syndromie idealności

Od 1944 r. upłynęło 71,5 lat, więc może warto zastanowić się jak dzieci nazistów i komunistów żyją po II WŚ a w szczególności, co myślą o działaniach swych rodziców w czasie wojny. W tym względzie nie ma badań tylko niniejsza ocena będzie oparta na autora doświadczeniu i analizie wypowiedzi dzieci niektórych znanych Nazistów i Komunistów.

Powojenni Niemcy bardzo niechętnie powracają do spraw wojny. W swych podróżach z PRL do NRF często pytano mnie „czy Pan jest z Polski?” „Tak” odpowiadałem. „Bo wie Pan ja byłem w Polsce w czasie wojny.” „A co Pan wtedy robił” pytałem. „Służyłem w serwisie medycznym.” Nie spotkałem żadnego Niemca, który by nie był medykiem w czasie wojny w Polsce. Potem, gdy latałem z USA do III RP (kilkadziesiąt razy, często przez Niemcy) nieraz za sąsiada w samolocie miałem Niemca a nawet często niemieckiego studenta. Nawiązywałem wówczas rozmowę na tematy wojny i widziałem, że niemieccy studenci bardzo mało wiedzieli o tym okresie. Raz oglądałem w TV wywiad z uczniami niemieckiego gimnazjum, którzy prawie nic nie wiedzieli o tej wojnie, aczkolwiek chyba dwóch słyszało o Auschwitz. Z tego wynika, że Niemcy mają jednak poczucie winy i o wojnie swym dzieciom mówią bardzo mało, w przeciwieństwie do nas, którzy do dzisiaj żyjemy w kontekście tej wojny.

Korzystnie wygląda postawa Niklasa Franka, syna Hansa Franka (1900-1946), gubernatora Generalnej Guberni na okupowanych polskich ziemiach (1939-1945) będącej niemiecką administracją okupowanej Polski. Hans Frank był bezwzględnym w stosowaniu terroru przeciwko ludności cywilnej i nadzorowaniu masowej zagłady Żydów i Polaków w obozach koncentracyjnych.  W procesie norymberskim został skazany na śmierć za zbrodnie przeciwko ludzkości i wyrok został wykonany. Miał 3 synów i 2 córki.  Brigitte popełniła samobójstwo w 1981 r. a Sigrid pozostała mocną nazistką i wyemigrowała do Południowej Afryki, gdzie dobrze się czuła w reżimie dominacji białej rasy, tam zmarła. Dwaj synowie Michael i Norman zmarli w 1990 i 2010 nie wyróżniali się niczym. Natomiast Niklas opublikował w 1987 r. książkę „Ojciec-rozliczenie rachunków“, w której ostro potępił ojca, nazywając go „śliskim fanatykiem Hitlera” oraz nie wierzył w jego skruchę przed egzekucją.

Natomiast Horst von Wächter syn Otto von Wächtera (1901-1949), gauleitera (politycznego administratora) Krakowa, Galicji i Ukrainy, eksperta od Zagłady Żydów, nie widzi nic zdrożnego w osobie swego ojca. Pewni żydowscy producenci filmu, (których rodziny zginęły w Zagładzie na Ukrainie) badający relacji pomiędzy pamięcią, sprawiedliwością i miłością spowodowali, że na planie filmu na Ukrainie jeden z nich i Niklas Frank namawiali Horsta do potępienia zbrodni Ojca. Ten jednak odmówił a potem wziął udział, jako syn bohatera w spotkaniu neo-nazistów celebrujących pamięć jednostek Waffen-SS na Ukrainie.   

Podobnie Gurdun Burwith (1929), córka Heinricha Himmlera drugiego po Hitlerze najokrutniejszego Nazisty, szefa SS i Gestapo – nigdy nie potępiła Nazizmu ani działalności swego ojca. Do dzisiaj konsekwentnie broni reputacji swego ojca i wspiera neo-nazistowskie grupy oraz żyjących jeszcze Nazistów. W tym środowisku znana jest, jako „energiczna nazistowska księżniczka.” 

Inaczej jest ze Świetlaną córką Stalina, która chciała o nim zapomnieć i uciekła z ZSRR do USA, ale jej córka a wnuczka tego super-mordercy odmówiła wyjazdu z matką i pozostała wierna pamięci Dziadka. Zapewne jego syn Jakow nie myślał dobrze o ojcu, który odmówił jego wymiany na niemieckiego feld-marszałka Paulusa i popełnił samobójstwo na elektrycznych drutach oflagu. Jedynie drugi syn Wasilij używał ile tylko mógł, jako syn „cara", ale po śmierci Ojca wylądował w więzieniu a następnie zmarł z przepicia w 1962 r. nie mając prawa (spowodowanego przez władze) używania nazwiska ojca.

Cóż tylko jeden syn Franka i jedna córka Stalina zachowali się godnie wobec zbrodni ojców, jeśli chodzi o znane przypadki.  Postawy Niemców można tłumaczyć m.in. dobrobytem, jaki im pomogli osiągnąć Amerykanie po II WŚ oraz osądzeniem i skazaniem tylko czołówki nazistowskiej. Reszta nazistów została pokojowo wchłonięta w powojenne, szybko odbudowujące się państwo, które mądrze raczej zaciera za sobą ślady i rany aniżeli je rozbudowywać i analizować. Podobny proces za sprawą Amerykanów miał miejsce w Japonii, gdzie do dzisiaj premierzy w rocznicę wojny składają kwiaty w mauzoleum Wojny, wbrew protestom m.in. Chin.

Niemcy i Japonia to potęgi gospodarcze obecnie i beneficjenci polityki gojenia raczej aniżeli rozdrapywania ran i konfliktów oraz bezkompromisowego szukania winnych. Jedynie my Polacy doskonalimy sztukę ciągłego oskarżania swych liderów w imię wysokiego i wyidealizowanego morale. Podczas gdy ludzie porządni raczej powinni być kasjerami aniżeli pchać się do polityki?   

                                                                                        Andrzej Targowski

A więc jest to jedenasty, marcowy numer naszego Biuletynu. Zapraszamy członków Stowarzyszenia do współuczestnictwa w redagowaniu Biuletynu. Zapraszamy do redagowania rubryk, nadsyłania notek, komentarzy. 

W załączniku do dzisiejszego mejla znajduje się deklaracja członkowska Stowarzyszenia. Prosimy o wypełnienie jej (jeśli jeszcze takiej deklaracji nie otrzymaliśmy) i odesłanie do Zarządu albo mejlowo albo pocztą. W przypadku użycia drogi mejlowej nie wymagamy własnoręcznego podpisu, natomiast w przypadku wysyłania pocztą prosimy o jego dokonanie. Przypominamy że składka członkowska jest dobrowolna.

Adres korespondencyjny Stowarzyszenia: Ul. Igańska 26 m. 38, 04-083 Warszawa.

Zostań wolontariuszem, wesprzyj nas.
Może pomożesz zbudować naszą stronę internetową. 
Może zgodzisz się spotkać z uczniami jednej z warszawskich szkół i opowiesz swoje przeżycia. 
Przygotowujemy się do obchodów powstania w dniu 1 sierpnia 2016. Czy chcesz pomóc? 
Czy możesz pomóc nam w nawiązaniu kontaktu z organizacjami kombatackimi, historycznymi?